داشتن یک شیوه ارتباطی یکسان با همه ی افراد و در همه ی موقعیت ها کار درستی نیست. باید بدانید که همه ی افراد با یکدیگر یکسان نیستند پس نمی تواند نحوه ارتباط با آنها نیز ثابت باشد. داشتن یک سیاست ارتباطی ثابت نمی تواند عملکرد همه را تضمین کند. از طرفی دیگر موقعیت ها را باید سنجید و نوع رفتار شما باید متناسب با موقعیت و فرد تنظیم شود. باید انعطاف پذیری و توانایی های خود را در حوزه های گوناگون بالا ببرید.

برای این موضوع چند پیشنهاد دارم:

رویکرد خود را بر اساس نیازهای شخص، موقعیت و کارتان تنظیم کنید. برای نمونه، وقتی کارمندی با تجربه در پی انجام کاری دشوار می رود، می خواهد از اعتماد شما به توانایی هایش آگاه شود. در عوض، کارمند تازه وارد به تشویق، آموزش و حمایت شما نیاز دارد.

به رفتار افراد گروهتان با یکدیگر توجه کنید و ببینید که شیوه ی رفتاری شما با آنها چه تناسبی با رفتار آنها دارد. برای نمونه، اگر شخصیتی اجتماعی و فعال دارید، ممکن است افراد آرام و کم رو ترجیح دهند از شما فاصله بگیرند.

ارزش هماهنگ سازی شیوه های رفتاری خود با دیگران را درک کنید. کارمندان با مدیرانی که با آنها احساس راحتی می کنند هماهنگی بیشتری دارند. و باید بدانید که هماهنگ سازی شیوه ی رفتاری با کارمندان یکی از راه های آرامش بخشیدن به آنان است. انتظار نداشته باشید آنها خود را با شما هماهنگ کنند، بلکه شما باید با آنها هماهنگ شوید.

به چگونگی هماهنگ سازی شیوه ی رفتاری تان در زندگی شخصی دقت کنید. احتمالا با اعضای خانواده و دوستان به تناسب شخصیت، تاریخچه، نوع رابطه و موقعیت وارد تعامل می شوید. پس همین کار را هم در محل کار انجام دهید.

دقت کنید که چگونه و چه موقع شیوه ی رفتاری تان را تغییر می دهید. اگر شیوه ی رفتاری تان را یک باره و ناگهانی تغییر دهید، ممکن است کنترل پذیر به نظر بیاید. همچنین اگر رفتار بسیار متفاوتی را با اشخاص متفاوت داشته باشید، ممکن است فکر کنند به برخی ها توجه خاص نشان می دهید. بنابراین باید اینکار را با دقت و کنترل شده در زمان و موقعیت مناسب انجام دهید.