واپسین دم زندگى استاد

image

این اشعار را استاد جلال الدین همایى در  واپسین دم زندگى بامداد دوشنبه سى ام تیرماه ١٣۵٩ خورشیدى سروده است

 پایان  شب  سخن  سرایى      مى گفت زسوز دل همایى

فریاد  کزین رباط    کهگل      جان مى کنم ونمى کنم دل

مرگ  آخته  تیغ  بر گلویم        من مست  هوا   و  آرزویم

مانده است دمى و آرزوساز     من وعده ى سال میدهم باز

آزرده تنى ، فسرده  جانى       درپوست گشیده استخوانى

درسینه به تنگ گشته انفاس    از فربهى ام  نشانه  آماس

 نه طاقت  رفتن  و نه  خفتن    نه  حال  شنیدن و نه  گفتن

جز وهم محال پرورم نیست    میمیرم و مرگ باورم نیست

 
این نوشته در هنر و ادبیات ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.