خروس در باور نیاکان ما

خروس در باور نیاکان ما

خروس نزد ایرانیان پرنده‌ای بسیار ارزشمند بود. این پرنده، مژده‌ بخش برآمدن خورشید روز بود. فروغ روز را از پیش می‌دید و با بانگ خود مردمان را آگاه می‌کرد. خروس پیک خورشید بود و مردمان را به جنگ با دیو بوشاسب، که دیو خواب بود، برمی‌انگیخت. مردمان بانگ خروس سپید را بسیار ارج می‌نهادند و در خانه نگاه ‌می‌داشتند.
خروس سپید دیوان و کارگزاران اهریمن را با بانگ خود از خانه می‌راند و مردمان را از دیوگرفتگی نگاه می‌داشت. هنگامی که خروس بیگاه می‌خواند و بانگ می‌کشید نشان آن بود که دیوی یااهریمن‌زاده‌ای می‌خواهد پا به آن خانه نهد.
اگر خروس هنگام شام بانگ می‌کرد آن را بد می‌دانستند آنچنان که به کیومرث بد آمد. آن خروس که از آن کیومرث بود هنگام شام بانگ برآورد، او هرگز در آن هنگام بانگ نکرده بود و همه می‌گفتند که چه زمان بانگ ‌برآوردن است ؟ و چون نگاه کردند دیدند که کیومرث مرده است. پس از آن روز بانگ خروس را هنگام شام، بدشگون دانستند.