در طریقت ما کافرى است رنجیدن

تحمل جفای خلق که همان نرنجیدن باشد از اصول سلوک معنوی است.
اینکه احیانا زندگیست،رفت و آمداست، بالاخره پیش می آید کسی کاری می کند حرفی می زند،عملیست که شما را خوش نمی آید، موجب رنجش شما می شود.
تلافی کردن، بلافاصله عکس العمل نشان دادن، جواب دادن، کم نیاوردن. .. اینها خیلی هنر نیست.
باید شما به قول عرفا سعی کنید مثل دریا باشید.
با این سیلهای کوچک تیره نشوید و خم به ابرو نیاورید.
البته سخت است بنده قبول دارم ولی به قول حافظ در طریقت ما کافریست رنجیدن.
آدم اگر بتواند تحمل کند جفای خلق را آنوقت دلش صیقلی می شود.پاک می شود،هاضمه قوی پیدا می کند.
ولی برای اینکه در یک مغالطه ای که بعضیها درغلتیده اند ما در آن درنغلتیم، باید اضافه کنم اینکه ما تحمل جفای خلق را می کنیم از زیردستان است نه از زبردستان…
وقتی که یک زبر دستی به شما ظلم می کند ظلم پذیری کار درستی نیست. در مقابل او نمی توان سکوت کرد و گفت ما تحمل جفای خلق می کنیم. این فقط ظالم را به ظلم کردن جری تر و جسورتر خواهد کرد که هیچ عقل و شرعی آن را نمی پسندد و نمی پذیرد.
ولی در همردیفان خودتان و زیردستان خودتان جفای آنها و رنجشی که پدید می آورند بخشودنی و تحمل کردنیست و مایه ستردن ضمیر است و آدمی را شفافتر می کند.
بگذارید دیگران خودشان را با شما بشویند.
بگذارید که شما آنها را بشویید و آنها را پاک کنید.آنگاه خودتان به درگاه خدا بروید و پاکیزگی خودتان را از او بخواهید.