بهار باز در و دشت ارغوانی کرد
شکوفه بر سر اصحاب گل فشانی کرد
بیا که خامه اردیبهشت بر در و دشت
هزار نقش نکوتر ز نقش مانی کرد
به بزم ما ز نشاط بهار ، پیر مغان
به رقص آمد و پیرانه سر جوانی کرد
هوا لطیف و دلارام خوب و بستان سبز
بدون باده نشاید که زندگانی کرد
فغان که گردش گیتی بعادت دیرین
مرا به ناوک دلدوز غم نشانی کرد
دو چشم مست تو با روزگار کج رفتار
برای ریختن خون من تبانی کرد
” دانش بزرگ نیا “