قطعه ای که آقای علی صائبی از زبان شاگردان استاد سروده است :
زهى مرد دینى دانش پژوه که یابد از او دین ودانش شکوه
از آنگاه کش دانش آمد پدید رهى پیش جز راه دانش ندید
از آندم که او دانش آهنگ کرد همه زندگانى به فرهنگ کرد
زدوده نگردد زدل مهر او وز آینه جان نکو چهر او
از آن بردبارى و آن بخردیش بى ازارى وراستى و ردیش
به گفتار پاک وبه کردار پاک کسى کو چنین شد زدهرش چه باک
اگر تابشى هوش ورایم گرفت چراغى است کو پیش پایم گرفت
دلش شاد واندیشه بیدار باد زهر رنج وسختى سبکبار باد