وحشیانه‌ترین و جان‌خراش‌ترین نوع وابستگی و قید وفاداری زن نسبت به مرد در هند و در میان پیروان مذهب هندو بود.در اینجا قاعده بر این بود که زن پس از مرگ شوهرش میبایست خودسوزی ساتی(Sati) میکرد.

باین ترتیب که زن در مراسم سوزاندن جسد مرد،در کنار او می‌نشست و همراه او در آتش میسوخت.به چگونی این مراسم که درآن چنین جنایت هولناکی در لفافه تقدس و مذهب و تحت عنوان خرافۀ وفاداری زن به شوهر در حق زن و بدست خود او انجام میگرفت توجه کنید:

برای زنی که خودسوزی ساتی را انتخاب میکند،این کار حکم اجرای یک آئین مذهبی مخصوص و مقدس را دارد.در حالت ایده‌آل تصمیم وی در این مورد باید فوری و بدون تامل باشد.او بعد از اینکه لباس عروسیش را به تن میکند،خودش در کمال آرامش دستور فراهم کردن مقدمات مراسم خودسوزی را میدهد.

هرچند دیگران ممکن است با سماجت از او بخواهند که در تصمیمش تجدید نظر کند،بخصوص بخاطر بچه‌هایش،ولی گویی حرف آنها را اصلا نشنیده است.او با مهربانی برای آنها دعا میکند و با آنکه همه در اطراف او مغموم و گرفته‌اند،ولی او حتی قطره اشکی هم نمیریزد،چرا که از نظر او این لحظه یکی از با ارزش‌ترین لحظات زندگیش محسوب میشود.برای او این فرصت والای است که با قربانی کردن خود،زندگیش را بطور کامل وقف شوهرش بکند.تو گویی به سفر لذت بخشی میرود.در برابر بزرگترها سر خم میکند و از آنها طلب دعا میکند.آنگاه آنها هم از صمیم قلب او را دعا میکنند و به او همچون کسی که خدا در جمسش حلول کرده نگاه میکنند.یعنی او در حالیکه تمام اهالی روستا گرد آمده‌اند تا شاهد این لحظه مهیب باشند،پیشاپیش همه بسوی محل خود سوزی و جائیکه جسد شوهرش برای سوختن قرار گرفته است،راه میافتد.

پس از اجرای مراسم مقمدماتی،او در حالیکه دستهایش را روی سینه نهاده(Pranamanjali)برای آخرین بار با همه وداع میکند.آنگاه در نهایت آرامش،از نردبان بالا میرود،روی تودۀ هیزم‌ها مینشیند و با دلسوزی سر شوهرش را به روی دامن خود میگذارد و یا در کنار وی دراز میکشد.او در تمام مدت حتا هنگامیکه زبانه‌های آتش به او میرسند،آرامش و متانت خود را حفظ میکند.جمعیت با هلهله و کف زدن از او بعنوان یک همسر خوب،یک ساتی واقعی،کسی که برای خود،خانواده‌اش،و روستا،شان و افتخار آورده است،تحسین بعمل میاورد…مردم همچنین مراتب حق‌شناسی خود را از اینکه فرصت یافته‌اند که شاهد این فداکاری بزرگ باشند ابراز میدارند.