اتومبیل جلویی خیلی آهسته پیش میرفت وبااینکه مدام بوق می‌زدم، به من راه نمیدادداشتم خونسردیم را از دست میدادم که چشمم به نوشته کوچکی روی شیشه‌ی عقبش افتاد: “نقص فنی،لطفا صبورباشید”
مشاهده این نوشته همه چیزرا تغییر داد
بلافاصله آرام گرفتم و سرعتم را کم کردم چنددقیقه با تأخیر به خانه رسیدم امامشکلی نبود
ناگهان باخودم زمزمه کردم:
آیااگرآن نوشته پشت شیشه نبودمن صبوری بخرج میدادم؟
راستی چرابرای بردباری دربرابرمردم به یه نوشته نیاز داریم؟
اگرمردم نوشته هایی به پیشانی خودبچسبانندباآنها صبورترومهربان خواهیم بود؟
نوشته هایی چون:
“کارم را ازدست داده ام”
”
“درمراحل طلاق ناجوری گیر افتاده ام”
“عزیزی راازدست داده‌ام”؛
“در شرایط بد مالی و ورشکستگی قرار دارم”
“بعد ازسالها درس خواندن،هنوز بیکارم”
“مریضی درخانه دارم”
… و صدها نوشته دیگر شبیه اینها.
همه درگیر مشکلاتی هستندکه ما از آن چیزی نمی دانیم.
بیائید نوشته های نامرئی همدیگر را درک کنیم و با مهربانی به یکدیگر احترام بگذاریم !
همه چیز را نمیشود فریاد کرد…